Μια προσωπική Εμπειρία

του Δημήτρη Χωματά

Πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν την 1 /12/2010

Επεινα αμέριμνος τον καφέ μου στο καναπέ του σαλονιού μου παρακολουθώντας τηλεόραση,χωρίς να μπορώ να φανταστώ το τι με περίμενε εκείνη την ημέρα.

1η Δεκεμβρίου.

Περίεργη μέρα.Ξύπνησα το πρωί έχοντας μια αίσθηση ανησυχίας.

Αυτή η αίσθηση πως κάτι θα συμβεί και δεν θα είναι καθόλου ευχάριστο.

Απο την άλλη όμως σε ποιόν δεν έχει συμβεί να έχει μια παρόμοια αίσθηση, χωρίς συγκεκριμένο λόγο?

Και τελικά πόσες φορές έχει επαληθευτεί αυτή η ανησυχία?

Κάποιες φορές ευθύνεται ο καιρός. Λένε οτι οι μουντές χωρίς ήλιο ημέρες του χειμώνα επηρεάζουν την διάθεση. Στήν δική μου περίπτωση ξέρω οτι ισχύει. Για αυτό τον λόγο και εγώ αποφάσισα να αφιερώσω την ημέρα αυτή στόν καναπέ και την τηλεόραση. Μόνο που ως συνήθως δεν υπήρχε τίποτα να δείς.

Πέρασα ολο το μεσημέρι κάνοντας Ρέικι στόν εαυτό μου για να μπορέσω να αλλάξω την διάθεση μου, δυστυχώς χωρίς αποτέλεσμα. Το μόνο που κατάφερα ήταν να ακόυσω μια ξερή, αυστηρή φωνή μέσα μου να μου λέει : Δές..

Ασχολούμαι καιρό με το Ρέικι και μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά οτι  είμαι πολύ ευτυχισμένος που ήρθε στήν ζωή μου και με έκανε κομμάτι του.

Με μεγάλη σιγουριά επείσης  μπορώ να πώ πως τελικά δεν ανακαλύπτουμε εμείς το Ρέικι. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει. Ερχεται στήν ζωή μας οταν έχουμε πραγματική ανάγκη  απο κάπου να πιαστούμε. Είναι το στήριγμα σου όταν δεν υπάρχει τίποτα άλλο που θα μπορούσε να σε κρατήσει όρθιο.

Και είναι τόσο απλό αυτό που διδάσκει.

Αγάπη και Φώς. Αυτό είναι όλο.

Απόρησα και προσπάθησα να καταλάβω τί είναι αυτό που πρέπει να δώ. Τι θα μπορούσε να είναι κρυμένο πίσω απο την κακή μου διάθεση.

Αρχάριος δεν είμαι. Εχω φτάσει πια στόν βαθμό του Δασκάλου. Πίστευα οτι είχα δεί και είχα μάθει όλα οσα έπρεπε στήν πορεία μου μέχρι τον βαθμό του Δασκάλου. Μάλιστα, το έκανα με ιδιαίτερο ζήλο. Είμαι τυχερός που βρέθηκα δίπλα σε μια τόσο καλή Δασκάλα του Ρέικι. Τόσο καλή και με απίστευτα μεταδωτική διάθεση. Λειτούργησα κυριολεκτικά σαν σφουγγάρι  απορροφώντας την κάθε της λέξη και αποστηθίζοντας κάθε τεχνική που μου έδειξε.

Τελείωσα την δική μου θεραπεία και ξεκίνησα να στέλνω Ρέικι σε άτομα που μου το είχαν ζητήσει. Ετσι έφτασε το απόγευμα.  Η ανησυχία όμως δεν έφευγε και εγω συνέχισα να αναρωτιέμαι μήπως είχα ξεχάσει να κάνω κάτι. Εφτιαξα ενα καφεδακι και έκατσα και πάλι μπροστά απο την τηλεόραση. Με αυτό τον τρόπο περάσανε ώρες μέχρι που πήγε 9 το βράδυ. Είχε γυρίσει και ο συγκάτοικος μου, φάγαμε αλλα δεν είχα και ιδιαίτερη όρεξη για φαγητό και εγώ συνέχισα να βλέπω τηλεόραση ενω εκείνος δούλευε στόν υπολογιστή του.

Κάποια στιγμή βυθίστηκα στίς σκέψεις μου. Σκεφτόμουν τα τελευταία χρόνια,τι είχε συμβεί, καταστάσεις δύσκολες, οδυνηρές αλλά και ευχάριστες.Σκεφτόμουν πως με είχαν επηρεάσει ολα αυτά τα γεγονότα.

Κάποτε ήμουν ενα πολύ εγωιστικό άτομο. Δεν μπορούσα να δείξω κατανόηση σε πολλά πράγματα. Οτιδήποτε δεν ήταν δικό μου, δεν με αφορούσε. Ημουν της άποψης πως ο καθένας πρέπει να λύνει τα προβλήματα του μόνος του και να μη τα φορτώνει στούς γύρω του. Ημουν μεν ευγενικός αλλά ταυτόχρονα ήμουν και αδιάφορος.

Ολα αυτά, μέχρι να μου συμβεί και εμένα κατι που θα με έκανε να νιώσω αδύναμος και  να μη  μπορώ να το χειριστώ. Δεν είχα νιώσει ποτέ μέχρι τότε πονεμένος χαμένος, αβοήθητος.

Λίγα χρόνια πρίν είδα την μητέρα μου να σβήνει.

Τις τελευταίες της στιγμές ολη η οικογένεια της ήταν γύρω της. Ενιωσα τον πονο και την απελπισία σε όλο του το μεγαλείο.

Η απώλεια της με διάλυσε. Επαθα βαριά κατάθλιψη. Τίποτα δεν μπορούσε να με κάνει έστω να χαμογελάσω. Επι ενα χρόνο ήμουν άυπνος, σχεδόν νηστικός, εργασιομανής και τρομερά δυστυχισμένος.Ηταν ενας χρόνος γεμάτος απο θλίψη και σκοτάδι

Ετσι ήρθε η στιγμή που θα έπρεπε να γίνει το ετήσιο μνημόσυνο  και εγω ήμουν 35 κιλά πιο αδύνατος, με έντονη δύσπνοια και περίεργους πυρετούς.Δεν καταλάβαινα οτι κάτι συνέβαινε γιατί  απλά δεν με ένοιαζε.

Για καλή μου τύχη όμως ένοιαζε τους δικούς μου ανθρώπους.Ετσι άρχισαν να με πιέζουν .Στην αρχή με πίεζαν να φάω. Μετά με πίεζαν να αρχίσω να κοιμάμαι. Προσπαθούσαν να με κάνουν να γελάσω. Τίποτα απο όλα αυτά δεν κατάφεραν.Μέχρι που μια μέρα ο συγκάτοικος Κωνσταντίνος και η φίλη Αμαλία μου πρωτοείπαν για το Ρέικι. Συμφώνησα να το δοκιμάσω μετά απο πολύ έντονο καυγά. Δυστυχώς αυτός ο καυγάς έγινε σε μέρος με πολύ κόσμο και πιστεύω πως ακόμα κάποιοι το θυμούνται.  Πήγα γεμάτος άρνηση και καχυποψία. Η πρώτη επαφή μου με την μετέπειτα Δασκάλα μου ήταν θα έλεγα έντονη. Της είπα οτι θεωρώ πως κοροιδεύει τόν κόσμο. Πως μπορεί απλά ακουμπώντας κάποιον να τον κάνεις να νιώσει καλύτερα? Μου έκανε εντύπωση οτι δεν αντέδρασε στήν κριτική μου. Αντίθετα γελούσε και κάποια στιγμή με ρώτησε αν είχα τελειώσει με όσα είχα να της πώ για να μπορέσουμε επιτέλους να κάνουμε και Ρέικι.

Το αποτέλεσμα με αποστόμωσε.

Ενιωσα υπέροχα.Ξεκούραστος, χαλαρός και εντυπωσιασμένος.

Ξαναέκανα την επόμενη μέρα και το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο.

Μετά απο αρκετές επισκέψεις αποφάσισα να πάρω και εγώ πρώτο βαθμό στο Ρέικι

Μερικές μέρες μετά τον πρώτο βαθμό και πρίν προλάβω να κάνω τον κύκλο των 21 ημερών  βρέθηκα στο νοσοκομείο με πνευμονία σε προχωρημένο στάδιο. Για ακόμα μια φορά άρχισα να  βιώνω τα ίδια συναισθήματα.Φόβος, απόγνωση και θλίψη. Υπήρξαν άνθρωποι τότε που μου συμπαραστάθηκαν με τον δικό τους τρόπο ο καθένας. Κάποιοι δεν είχαν καμιά υποχρέωση να το κάνουν. Και όμως με βοήθησαν να σταθώ όρθιος

Κανείς δεν σκέφτηκε οτι δεν είναι δικό του πρόβλημα η δική μου κατάσταση. Και αυτό κλόνισε τα μέχρι τότε πιστέυω μου.

Μέσα απο αυτή την κατάσταση έμαθα να χειρίζομαι τις δύσκολες στιγμές μου με αυτοσαρκασμό. Διαπίστωσα πως οσο περισσότερο γελοιοποιώ τους φόβους και τις ανασφάλειες μου  τόσο αποδυναμώνονται..

Ανάρωσα και ξαναγύρισα στούς ρυθμούς μου.Μόνο που πλέον υπήρχε και το Ρέικι. Συνέχισα να μαθαίνω. Το πεδίο που ανοίχτηκε μπροστά μου με το Ρέικι με γοήτευσε συνέχισα να πέρνω βαθμούς. Με συνάρπαζε η διαπίστωση πως αποτελέσματα σαν τα δικά μου βιώνουν και άλλοι μέσα απο το Ρέικι. Ενιωσα οτι είναι μεγάλη ευλογία να μπορείς να βοηθήσεις  κάποιον να νιώσει καλύτερα.

Είδα οτι το Ρέικι με είχε αλλάξει. Με έκανε να δω τις δικές μου ευαισθησίες.

Με ξάφνιασε το γεγονός οτι άρχισα να συμπάσχω και να νοιάζομαι για τους άλλους. Οτι πλέον θέλω να βοηθήσω με όποιον τρόπο μπορώ αυτόν που βρίσκεται σε ανάγκη. Κάποιος μπορεί να σκεφτεί οτι αυτό συνέβη επειδή έζησα καταστάσεις δύσκολες. Ισως να είναι και έτσι.  Εκείνες τις στιγμές εισέπραξα αγάπη, κατανόηση και υποστήριξη. Απο ανθρώπους που δεν είχαν καμιά υποχρέωση. Και ήταν ουσιαστικά, οχι τυπικά.

Κατάφερα να πάρω τον βαθμό του Δασκάλου. Η χαρά μου και η υπερηφάνεια μου  ήταν απερίγραπτη. Ενιωσα μεγάλη τιμή που κατάφερα να ολοκληρώσω τον στόχο που είχα βάλει.

Πίστευα οτι είχα καταφέρει αυτό που η Δασκάλα μου έλεγε συνέχεια ολο αυτό το διάστημα. Οτι είχα πάρει την ευθύνη του εαυτού μου στα χέρια μου.

Ηταν όμως έτσι?

Με ολες αυτές τις σκέψεις δεν κατάλαβα ποτε έφτασαν τα μεσάνυχτα. Ο Κωσταντίνος ακόμα στον υπολογιστή του και εγώ ακόμα στόν καναπέ, κουκουλωμένος με μια κουβέρτα.

Ενιωσα μια μικρή ενόχληση στήν κοιλιά μου. Μια μικρή σουβλιά. Δεν εδωσα σημασία αλλά ακολούθησε μια δεύτερη πιο δυνατή και μετά ξεκίνησε ενας αφόρητος συνεχόμενος πόνος.Ενιωσα να ιδρώνω και να παγώνει το προσωπό μου. Δεν μπορούσα να κουνηθώ, να ανασάνω,να μιλήσω. Με τεράστια δυσκολία μπόρεσα να πω οτι χρειάζομαι γιατρό. Σε πολύ λίγο χρόνο βρέθηκα στό νοσοκομείο. Πονούσα αφόρητα και πλέον δεν είχα αίσθηση του χρόνου, μια και έχανα τις αισθήσεις μου απο τον πόνο και απο τον ίδιο πόνο τις ξαναέβρισκα. Οι απαντήσεις βγήκαν άμεσα .Ρήξη εντέρου και οξεία περιτονίτιδα. Μια κατάσταση με εξαιρετικά μεγάλο ποσοστό θανάτου..Με πήραν στο χειρουργίο. Στην διαδρομή ξυπνούσα και λιποθυμούσα  απο τους πόνους. Άνοιξα τα μάτια μου και είδα μασκοφόρους ανθρώπους να με κοιτάνε. Δεν ήξερα τι θα μου κάνουν αλλά μου ήταν αρκετό να μή πονάω. Ολα σκοτείνιασαν

Ανοιξα τα μάτια μου και είδα πως βρισκόμουν σε ενα δωμάτιο με λευκό φωτισμό. Ημουν  ξαπλωμένος και κρύωνα. Δεν πονούσα πλέον όπως πρίν. Ενιωσα να με μετακινούν και ξανακοιμήθηκα.

Ανοιξα τα μάτια μου και πάλι. Ημουν ξαπλωμένος σε ενα κρεβάτι. Γύρω μου κόσμος. Η αδελφή μου. Με κοιτούσε τρομαγμένη. Η Μαρία. Το ίδιο ακριβώς ύφος.

Ο Κωσταντίνος. Τρομαγμένος και αυτός. Και όλοι τους άσπροι. Πάλι ολα σκοτείνιασαν.

Ξανά η ίδια φωνή μου έλεγε το ίδιο πράγμα.: Δές.

Ανοιξα πάλι τα μάτια μου και ζήτησα νερό. Μου έδωσαν μια κουταλιά. Δεν έβλεπα το σώμα μου.. Σήκωσα λίγο το κεφάλι μου και είδα την κοιλιά μου γεμάτη γάζες.Πονούσα αλλά αυτός ο πόνος δεν είχε καμιά σχέση με αυτό που είχα νιώσει πρίν.

Εβλεπα και κάτι σωληνάκια να βγαίνουν απο την κοιλιά μου. Δεν μπορούσα να κουνήσω παρα μόνο τα χέρια μου.

Εβλεπα την αγωνία στα πρόσωπα των ανθρώπων μου και ήθελα να τους πω οτι είμαι καλά. Δεν πρόλαβα όμως. Ξανακοιμήθηκα.

Μπορούσα όμως να ακούω οτι λεγόταν στόν χώρο. Και πάλι η φωνή να με παροτρύνει.: Δες!

Τοτε ξεκίνησα να βλέπω.

Εβλεπα το δωμάτιο μαζί με τον κόσμο που ήταν σε αυτό να αρχίζει να αλλάζει χρώμα. Απο τους τοίχους έβγαινε ενα αχνό χρυσαφί φως που όλο και δυνάμωνε μεχρι που έγινε εκτυφλωτικό και γέμισε ολο τον χώρο..

Χρωμάτισε ολα και όλους. Σαν να υπήρχε μια απίστευτη λιακάδα μέσα στο δωμάτιο. Ενιωθα πολύ όμορφα και αυτό μάλλον το έβλεπαν και οσοι βρισκόταν γύρω μου γιατί άκουγα να λένε οτι χαμογελώ. Εξακολουθούσα να νιώθω τον πόνο, αλλά ένιωθα και μια μεγάλη ηρεμία και ασφάλεια. Ενιωθα σαν να με είχαν πάρει αγκαλιά και αυτό με παρηγορούσε. Μετά κάτι άρχισε να αλλάζει. Η μια πλευρά του τοίχου άρχισε να σκουραίνει. Σκούρηνε μέχρι που έφτασε να μοιάζει με ενα πηχτό μαύρο σύννεφο.Και ήταν σαν ζωντανό. Έμοιαζε να προσπαθεί να εισβάλει στο χρυσό μου δωμάτιο.

Ενιωθα οτι είχα την θέση του παρατηρητή, μόνο που εξακολουθούσα να είμαι ακίνητος στο κρεβάτι, εξακολουθούσα να πονάω και να νιώθω περίεργα.

Η αίσθηση της ασφάλειας που είχα πρίν άρχισε να με εγκαταλείπει  και η ανησυχία έπαιρνε σιγά σιγά την θέση της. Είχα πλέον την αίσθηση πως ολο αυτό που συνέβαινε γινόταν για κάποιο λόγο που αφορά εμένα.

Το μαύρο σύννεφο εξακολουθούσε να πιέζει και να πάλλεται. Ηταν σαν ένας ζωντανός μαύρος καπνός γεμάτος θυμό και έμοιαζε να έχει μεγάλη δύναμη. Απο την άλλη πλευρά πάλι, το χρυσό φώς. Απόλυτα ήρεμο. Εβλεπα το μαύρο καπνό να πιέζει και να κερδίζει έδαφος στο χώρο και άλλοτε να τον χάνει . Αρχισαν να ξεπηδούν μαύρες φιγούρες μέσα απο το σύννεφο και να κατευθύνονται πρός εμένα  με απειλητικές διαθέσεις. Εγω απο την πλευρά μου ,ακίνητος πάντα στο κρεβάτι μου τα κορόιδευα. τους έλεγα πως είμαι πιο δυνατός απο αυτά , πως δεν μπορούν να με αγγίξουν, οτι δεν δέχομαι την ύπαρξη τους.. Αυτά τότε έσκαγαν σαν μικρά μαύρα συννεφάκια. Έβλεπα το σύννεφο ολο και πιο θυμωμένο. Εβγαζε ενα ήχο σαν ουρλιαχτό, σαν θηρίο και έμοιαζε ολο και πιο επιθετικό. Μικρές λάμψεις άρχισαν να βγαίνουν απο την φωτεινή πλευρά του δωματίου. Έμοιαζαν σαν μικρά αγγελάκια και άρχισαν να κατευθύνονται πρός το σύννεφο. Είδα πολλά να χάνονται μέσα του αλλά ολο και περισσότερα έρχοταν πρός αυτό. Το σύννεφο άρχισε να υποχωρεί αλλά για λίγο.

Απο μέσα του ξεπήδησε μια απόκοσμη μορφή που τίποτα το ανθρώπινο δεν είχε επάνω της. Με έδειχνε με το σκελετωμένο της δάχτυλο και άρχισε να έρχεται πρός εμένα.

Ειχα αρχίσει πλέον να σκέφτομαι οτι ολα αυτά που πίστευα για την δύναμη του φωτός μπορεί να μην ισχύουν. Οτι μπορεί να είχα διαλέξει λάθος πλευρά και πως ολο αυτό γινόταν για να μπορέσω να δω το λάθος μου. Οτι μπορεί να είχα κάνει λάθος εκτίμηση για το Ρέικι, για τις αξίες του, για την δύναμη του. Ενιωθα οτι αυτή ήταν η στιγμή που έπρεπε να διαλέξω  σε ποιά πλευρά θέλω να στέκομαι. Εβλεπα την μαύρη φιγούρα να αρπάζει τις μικρές λαμπερές υπάρξεις  που προσπαθούσαν να του φράξουν τον δρόμο  προς εμένα και να τις λιώνει . Εκείνα όμως ολο και έμπαιναν μπροστά του. Ενιωθα οτι θυσιάζονται για να προστατέψουν εμένα. Ενιωθα πολυ φοβισμένος. Σκεφτόμουν μέσα μου πως για να θυσιάζονται εκείνα για εμένα με τετοια προθυμία  θα έπρεπε να θυσιαστώ και εγω και να μείνω σταθερά στα πιστεύω μου για το φώς.

Διάλεξα το φώς και ετοιμάστηκα να να αντιμετωπίσω την σκοτεινή φιγούρα.

Ηξερα πως μόνος μου δεν μπορώ να την αντιμετωπίσω οπότε ζήτησα βοήθεια.

Ζήτησα απο τον Αρχάγγελο Μιχαήλ να με βοηθήσει να το διώξω. Την ίδια στιγμή τον είδα να εμφανίζεται ανάμεσα σε εμένα και την μορφή. Με γυαλιστερή πανοπλία, ασημένιο σπαθί και με λευκά φτερά στην πλάτη. Κοιτούσε την μορφή και ταυτόχρονα την έδειχνε με το σπαθί του. Ολα τα μικροσκοπικά λαμπερά αγγελάκια του όρμησαν και το κάλυψαν.Το είδα να καίγεται μέσα σε μια κοκκινωπή φλόγα . Αμέσως μετά το χρυσό φώς στήν φωτεινή πλευρά του δωματίου άρχισε να δυναμώνει μέχρι που έγινε εκτυφλωτικό και έσβησε τον μαύρο καπνό απο τον χώρο. Ενιωθα και πάλι ασφαλής και προστατευμένος. Νοητά άρχισα να λέω ευχαριστώ πρός κάθε κατεύθυνση.

Ανοιξα και πάλι τα μάτια μου. Εξακολουθούσα να διψάω. Ολοι ήταν ακριβώς στο ίδιο σημείο που τους είχα δει την τελευταία φορά. Χαμογέλασα.

Η αδελφή μου μου χάιδευε το κεφάλι. Μας τρόμαξες μου είπε. Ολα καλά της απάντησα. Είμαι εδω και μιλάμε. Είναι καλύτερα να μιλάμε και να είμαι έστω και έτσι απο το να με θυμόσαστε. Θα γίνω καλά

Ξανακοιμήθηκα

Αρχισα νοερά να βάζω τα σύμβολα του Ρέικι στο χώρο. Ζήτησα προστασία για εμένα και για τα άτομα που ήταν εκεί μαζί μου.

Σκέφτηκα οτι θα μου κάνει καλό να ζητήσω Ρέικι απο τους αγγέλους. Ζήτησα απο τον κατάληλλο Αγγελο θεραπευτή να μου δώσει θεραπεία για να μπορέσω να αναρώσω Ενιωσα την γνώριμη γλυκιά ζέστη στούς ώμους μου και χαλάρωσα.Μια φωνή πιο απαλή και απο μουσική μου είπε οτι είναι ο Ουριήλ. Μετά απο ώρα άρχισε να υποχωρεί η αίσθηση της ζέστης  και κατάλαβα πως η θεραπεία είχε ολοκληρωθεί.

Μετά όμως ένιωσα μια άλλη αιθερική μορφή  να μου χαιδεύει το κεφάλι. Και αυτό το χάδι μου ήταν πολύ γνώριμο. Το είχα νιώσει πολλές φορές στη ζωή μου. Το χάδι της μάνας δεν ξεχνιέται ποτέ. Την είδα να στέκεται δίπλα μου, ντυμένη στα άσπρα με ένα αχνό λευκό φώς να την τυλίγει. Με κοιτούσε και μου χαμογελούσε. Ενιωθα οτι με παρηγορούσε. Μια έντονη ζέστη γέμισε ολο μου το σώμα.

Ανοιξα τα μάτια μου . Εβλεπα τους ορούς να στάζουν και ολοι ήταν ακόμα εκεί γύρω μου. Μόνο που αυτή την φορά , κάπου ανάμεσα τους αισθανόμουν και την παρουσία της μητέρας μου. Ενιωθα οτι με πρόσεχε και με φρόντιζε μαζί με τους άλλους. Μόνο που οι υπόλοιποι δεν μπορούσαν να την δούν. Μιλήσαμε λίγο ακόμα με την αδελφή μου. Εβλεπα τον φόβο στα μάτια τους και ένιωθα άσχημα . θα ήταν πολύ εγωιστικό να σκέφτομαι μόνο εμένα εκείνη την στιγμή και να αφήσω τους υπόλοιπους στόν φόβο τους. Αρχιασα να τους λέω οτι είμαι καλά  και ζήτησα να σηκωθώ. Πράγμα που αποδείχτηκε ιδιαίτερα δύσκολο επιχείρημα. Πονούσα στήν παραμικρή κίνηση. Κατάφερα πάντως να καθήσω για πολύ λίγο. Μετά όμως κοιμήθηκα αμέσως. Ημουν και παλι στο χρυσαφένειο μου δωμάτιο. Αναρωτιόμουν τι θα δώ αυτή την φορά. Ενιωθα την παρουσία της μητέρας μου δίπλα μου στο ίδιο σημείο. Ενιωθα να εισπράτω απίστευτα μεγάλες ποσότητες αγάπης απο παντού. Ζεστά χάδια ερχόταν απο κάθε κατεύθυνση και με ανακούφιζαν. Ταυτόχρονα άρχισε και μια παρέλαση απο πρόσωπα. Μόνο πρόσωπα.  Είδα συμμαθητές μου απο το Δημοτικό, δασκάλους, φίλους, είδα ακόμα και ινδούς με τουρμπάνια στο κεφάλι, καλόγερους με πορτοκαλί φορεσιές, εικόνες αγίων, οπως αυτές που βλέπουμε στις εκκλησίες. Είδα υπέροχα πρόσωπα με ξανθές μπούκλες να περνάνε απο μπροστά μου και ήξερα οτι είναι άγγελοι. Ενα μάλιστα με κοιτούσε με τα υπέροχα γαλανά μάτια του και χαμογελούσε. Χιλιάδες πρόσωπα περάσανε απο μπροστά μου, ολα λουσμένα με χρυσό φώς, ολα να με κοιτάζουν ενθαρυντικά. Λένε οτι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του ο άνθρωπος βλέπει ολη του την ζωή να περνά μπροστά απο τα μάτια του. Εδω όμως κάτι άλλο συνέβαινε. Για κάποιο λόγο τα έβλεπα ολα αυτά  απλά ακόμα δεν ήξερα το γιατί.

Ξανάνοιξα τα μάτια μου. Κοίταξα γύρω μου και είδα περισσότερο κόσμο. Αρχισαν οι επισκέψεις. Μια και δεν μπορούσα να κουνηθώ αρκέστηκα στο να παρατηρώ αντιδράσεις. Κοινή αντίδραση σε όλους ήταν αυτό το χαμόγελο που έχει κάποιος που έχει σοκαριστεί απο αυτό που βλέπει και προσπαθεί να το κρύψει. Πάλι άρχισα να λέω διάφορα αστειάκια , τα οποία δεν απέδιδαν πρέπει να πω,  για να ελαφρύνω λίγο την κατάσταση. Παράληλα συνέχισα τις προσπάθειες να σηκωθώ απο το κρεββάτι. Εκτός του πόνου, ηταν και ολα αυτά τα σωληνάκια που έπρεπε να κρατάω. Τελικά κατάφερα να σηκωθώ την πρώτη μέρα. Κάθε βήμα βέβαια ήταν αγώνας, πονούσα, είχα αστάθεια, αλλά και απο την άλλη ήξερα πως πολύς κόσμος μου έστελνε Ρέικι και αυτός καθαυτός ο πόνος δεν με πείραζε και πολύ. Κάθε βήμα που έκανα για εμένα ήταν ένα βήμα πρός την αννάρωση . Τις επόμενες μέρες λογω έλλειψης ενδιαφερόντων άρχισα να παρατηρώ τους ανθρώπους γυρω μου. Ειδα την πλευρά του ασθενή και του συνοδού-επισκέπτη.

Τελικά υπάρχουν 2 είδη ασθενών. Αυτοί  που η ασθένεια η ο τραυματισμός τούς μετατρέπει σε γκρινιάριδες και δύστροπους και σε κάθε ευκαιρία  ταλαιπωρούν τους γύρω τους και οι υπομονετικοί που αντιμετωπίζουν την κατάσταση με καρτερία.

Υπάρχουν όμως και 2 είδη επισκεπτών. Αυτοί που  νοιάζονται και θέλουν να σε εμψυχώσουν και να σου δείξουν οτι είναι εκει για εσένα και αυτοί που σε επισκέπτονται για να βγάλουν απλά την υποχρέωση.

Είδα ασθενείς μικρόψυχους που έκαναν το καθε τι για να είναι το επίκεντρο της προσοχής αλλά είδα και ασθενείς με μεγαλείο ψυχής.

Είδα άνθρωπο καρκινοπαθή, στίς τελευταίες μέρες της ζωής του, ξεχασμένο σε ενα κρεββάτι του νοσοκομείου απο φίλους και συγγενείς, να επιμένει να στρώνει μόνος του το κρεββάτι του .

Σήμερα πλέον είμαι στό σπίτι μου με πολύ γρήγορη ανάρωση. Σκέφτομαι τι ήταν τελικά ολο αυτό που είδα εκείνες τις ώρες. Την σημασία τους.

Βέβαια μου είχανε πει πως ήμουν υπο την επήρεια μορφίνης και πως ενδεχομένως να είχα παραισθήσεις.

Κάποιοι λένε έτσι και τον οραματισμό….

Μπορώ ομως να πω την δική μου άποψη των πραγμάτων.

Είδα την πραγματική σημασία  αυτού που μου έλεγε η Δασκάλα μου.

Πρέπει να παίρνει κανείς την ευθύνη του εαυτού του. Και η δική μου ευθύνη την δεδομένη στιγμή ήταν να πάρω την ευθύνη της θεραπείας μου στα χέρια μου.

Είδα πόσο πιο εύκολο είναι να μοιράζεσαι το βάρος μιάς δυσκολίας απο το να το σηκώνεις μόνος σου.

Ζήτησα βοήθεια απο κόσμο. Ζήτησα να μου στείλουνε Ρέικι. Καθένας που το έκανε αυτό, πήρε ενα μικρό κομμάτι πόνου απο επάνω μου, που ο ίδιος δεν το εισέπραξε ως πόνο, αλλά το τελικό βάρος ήταν τόσο που εγω μπόρεσα να το αντέξω.

Για εμένα αυτό σημαίνει οτι δεν υπάρχει Εγώ. Δεν είμαι μονάδα αλλά κομμάτι του συνόλου. Κάθε ένας μας ξεχωριστά αποτελεί κομμάτι του Ενός.. Δεν υπάρχει Ουρανός και Γη. Είναι ολα εδώ, παράλληλα, και οποιος είναι έτοιμος να το δεί, απλά το βλέπει.

Κανείς απο όσους έχουν φύγει απο αυτή την διάσταση  δεν έφυγε απο κοντά μας. Στην πραγματικότητα είναι πάντα εδώ και όποτε τους χρειαστούμε μας βοηθούν, αρκεί να τους το ζητήσουμε.

Οπου υπάρχει φώς, υπάρχει και σκοτάδι. Δεν μπορεί να υπάρξει αρμονία στό σύμπαν χωρίς το αρσενικό και το θυληκό.

Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στο φώς και το σκοτάδι είναι αέναος στο σύμπαν.

Και επειδή το κέντρο του σύμπαντος είναι μέσα στον καθένα μας ξεχωριστά, πρόκειται ουσιαστικά για την εσωτερική μας πάλη.

Υπάρχουν Αγγελοι έτοιμοι ακόμα και να θυσιασοτύν για εμάς με μεγάλη προθυμία.

Υπάρχουν οι φύλακες Αγγελοι μας. Στήν δική μου περίπτωση το ρόλο αυτό τον ανέλαβα η μητέρα μου.

Είδα οτι αν σε δύσκολες στιγμές αφήσουμε τον εγωισμό μας στήν άκρη ολα γίνονται πιο εύκολα. Η δική μου προσπάθεια ήταν να δείχνω ενα αισιόδοξο πρόσωπο  απέναντι σε όλους γιατί αυτό μόνο μπορούσα να κάνω ωστε να νιώσουν καλύτερα. Μπορεί να μη βοήθησε και πολύ αλλά τουλάχιστον προσπάθησα να το ελαφρύνω οσο μπορούσα.

Ναι, πήρα το μάθημα μου. Ολα οσα πίστευα οτι είχα εμπεδώσει στα μαθήματα μου με την Δασκάλα μου απέκτησαν το πραγματικό τους νόημα  όταν μου δώθηκε η ευκαιρία να να κάνω απο θεωρία  πράξη.

Απο ενεργειακή πλευρά , θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μου δώθηκε η ευκαιρία να βιώσω αυτή την εμεπειρία και να ζήσω ώστε να μπορώ να την διηγηθώ. Απο την φυσική πλευρά του θέματος , ειλικρινά θα  προτιμούσα να μή πονούσε τόσο.

Εμαθα να εκτιμώ την ζωή μου, να αγαπώ και να θαυμάζω τους ανθρώπους .

Εμαθα οτι τίποτα δεν είναι δεδομένο και μέσα απο αυτή την γνώση έμαθα να είμαι ευγνώμον.

Είδα την δύναμη της θέλησης. Το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.

Εμπέδωσα την έννοια της αξιοπρέπειας και του σεβασμού.

Μπόρεσα να αντιληφθώ πόσο μεγαλείο κρύβει αυτό που όλοι μας θεωρούμε δεδομένο: Το να ξυπνάς το πρωί και να βλέπεις τον  ήλιο να βγαίνει.

Ανακάλυψα την ομορφιά και την σοφία που έχει ενα απλό λουλούδι.

Τελικά νιώθω απέραντη ευγνομωσύνη που ξεπέρασα αυτή την δύσκολη στιγμή. Που μου δόθηκε η ευκαιρία να μείνω εδω.

Νιώθω ευγνομωσύνη για όλους όσους με υποστήριξαν, με πρόσεξαν και με βοήθησαν.

Νιώθω ευγνομωσύνη απέναντι στον Κωσταντίνο, που χάρη σε εκείνον είμαι σήμερα ζωντανός.

Στην αδελφή μου Μελίνα που ήταν διπλα μου και με φρόντιζε. Στην αδελφή μου Μαρία που για άλλη μια φορά μου έδειξε πόσο με αγαπάει. Αν και πρέπει πλέον να αφήσει τον ρόλο της σκληρής, γιατί εκτός του οτι δεν της πάει, την έχουμε πάρει ολοι χαμπάρι και δεν πιάνει πια.

Στόν αδελφό μου, που με έκανε να χαμογελάω με την συμβουλή του για το ελαιόλαδο.. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη που είμαι κομμάτι μιας τοσο υπέροχης οικογένειας. Νιώθω απέραντη ευγνωμοσύνη για ολους αυτούς που με ήξεραν και έτρεξαν να μου σώσουν την ζωή αλλά και σε αυτους  που  αν και δεν με γνώριζαν  συμμετείχαν ο καθένας με τον τρόπο του για να με βοηθήσουν.

Είαμι ευγνώμον στούς Αγγέλους  που ήταν εκεί και με προστάτευαν.

Μιώθω ευγνωμοσύνη  που μου δόθηκε η ευκαιρία να δω οτι  ένας Αγγελος σαν την μητέρα μου  μπορεί να είναι και Μάνα και Αγγελος ακόμα και απο μια άλλη διάσταση και οτι είναι πάντα κοντά.

Αν και έχω πάρει τον βαθμό του Δασκάλου εδω και ερκετό καιρό , σήμερα μόνο  μπορώ να πώ οτι έγινα Δάσκαλος. Είδα ολα όσα ήθελα να δώ αλλά δεν μπορούσα.

Πλέον έχω ένα μεγάλο διάστημα αννάρωσης μπροστά μου. Πρέπει να ξεκουράσω το σώμα μου απο ολη αυτή την ταλαιπωρία. Ηταν ταλαιπωρία σωματική αλλά και ψυχική.

Ηταν όμως και ενα μεγάλο μάθημα για εμένα.

Τελικά δεν υπάρχει κάτι, οσο άσχημο και να είναι, που να μη σου δώσει κάτι. Αρκεί να  ψάξεις εκει μέσα και να βρείς τι είναι αυτό.

Μου το έλεγε η φωνή: Δες.

Παραισθήσεις απο τα φάρμακα? Οραματισμός?

Οπως το δεί κανείς. Τα συμπεράσματα δικά σας.

Απο εδω και πέρα  λοιπόν ξεκούραση και όπως μου είπε η αγαπημένη μου Δασκάλα Νάνσυ  Μακρή, αγάπη στην κοιλίτσα μέχρι να γίνει καλά

Τελικά το Ρέικι, όπως είπε ο ιδρυτής του συστήματος , Ουσούι Μικάο

‘’Είναι η μυστική τέχνη της πρόσκλησης της ευτυχίας στη ζωή μας.”

Με Αγάπη και Φώς

Δημήτρης Χωματάς